بیشه ای سوخته در قلبِ کویری ست، منم*وندر آن بیشه ئ آتش زده شیریست، منم!

ای فلک! خیره به روئین تنی ات چشم مدوز* راست در ترکشِ رستم پَرِ تیریست منم!

تا قفس هست مرا لذت آزادی نیست،                هرکجا در همه آفاق اسیریست منم!

زندگی سنگ عظیمی ست، ولی میشکند*  که روان زیرِ پِی اش جوی حقیریست، منم!

در پِی آبِ حیاتی؟ به خرابات برو،*           خسته از عُمر در آن زاویه پیریست، منم!

گرچه دور است ولی زود عیان خواهد شد،*آنچه کوه است در آن دامنه، دیریست منم!


                                                                       شاعر گمنام